HIISTORIA DHE GJEOGRAFIA NË VITIN 1834 – 1914 NË SHKOLLAT „ GREKË“ FLET VËTËM PËR PELLASGO – ILIRO SHQIPTAR

NË GJUMIN E PELLAZGËVE = ETIKA DHE ZAKONET – ÇFARË THONË HISTORIANËT E LASHTË „ GREK „

Përshkrim:

Qëllimi i paraqitjes këtij libri është kërkimi i origjinës së edukimit historik në shtetin modern grek dhe veçanërisht mënyra e formimit të tij, si dhe hulumtimi i mekanizmave të formimit të vetëdijes artificiale gënjeshtër historike greke përmes sistemit arsimor

Këtu duket qartë qe realiteti historik i përket vetëm Pellazgo Iliro Shqiptarëve.

Në këtë libër do të kuptoni shum shpejt që cdo gjë që emertohet Greke eshtë pa baza sepse shpjegohet dhe flet vëtem Shqip.

Thomopoulos beson gjithashtu se gjuha shqipe është pasardhëse e drejtpërdrejtë e pellazgjishtes së vjetër, duke thënë: “…ajo kishte ruajtur shumicën e fjalëve pellazge, madje edhe veçoritë e tyre gramatikore”.

Pellazgët…” (Hyrje në “Pelazgët”, f. a34) Hahn shkruan edhe në Studimet Shqiptare, I 147, shënimi 27 se gratë në Shqipëri as nuk identifikohen me burrat dhe as nuk i thërrasin burrat me emrat e tyre dhe ky zakon është përmendur nga Herodoti për gratë e Karisë (Herod. 1 146).

Sipas Damaskenit, “Likianët priren të nderojnë gratë ose burrat”. Shqiptarët malësorë gjithashtu “nderojnë nënën e tyre më shumë se babanë e tyre”, siç shkruan Hahn.

Veshja e veçantë e shqiptarëve Hahn e krahason me atë të Avantëve, të cilët Homeri i quan “komodues të kundërt” dhe që ishin Lelegë .

Për më tepër, në veprat e Sofokliut dhe Hellanikut, pellazgët “barbarë” barazohen me tirrenët/tirsinët (d.m.th. me etruskët). A është rastësi që disa elemente etruske mund të përkthehen dhe shpjegohen përmes gjuhës shqipe? Disa studiues besojnë se pellazgët ishin paraardhës ose të afërm të ilirëve (prandaj edhe të shqiptarëve), të tjerë nuk janë dakord. Mirëpo, ne kemi treguar se pellazgët nuk ishin grekë nga Arkadia, por se arkadianët grekë u shpërngulën më vonë në Peloponez dhe i asimiluan pellazgët atje.*arpin, zvarritem prej tij) sot na thërrasin shqiptarët. Kjo shpjegon se si Typhon ka kokën e një gjarpri (Dipha) dhe se si vajzat Diphas (Ofis) Typhon kishin harpi (garpne = ophis shqip), të cilat më pas u kombinuan me greqishten Arpazo dhe u bënë demonë grabitqarë.

Autorët e përmendur më sipër përmendin se në popullin shqiptar ekziston një traditë për Dif-in, gjigantët e rumit të mbinatyrshëm që ngrohin ujin në depozita nëntokësore në vende (si në Albanopolis) dhe shkaktojnë flluska të burimeve të nxehta. (Hahn A St. I, 162)

Thomopoulos shkruan: “Gjigandi shqiptar Oif (aif-vi) korrespondon saktësisht me tajfunin grek.” Typhos, Typhoeus Tyfaon ose Typhoon, përfaqësuesi i demonit të energjive vullkanike në gjini, ishte një gjigant sipas Homerit (Fig. B. 782). , i cili u godit nga rrufeja dhe u varros nën tokë nga Zeusi në Arimois. Toka e Kilikisë sipas një miti të mëvonshëm… Miti për Tifonë konfirmohet se është pellazg jo vetëm për shkak të origjinës së gjigantit nga Kilikia dhe qëndrimit të tij në tokat pellazge, por edhe për shkak të pamjes së tij. Për kretët pellazgë quhej difan ose divan (pikërisht pas shqipes aiif, aevi) ofin (divan, difaton. Ofin Kreter. Hysychius), ndërsa shqiptarët sot e quajnë garpene (d.m.th. *arpin, nga zvarritja). Kjo shpjegon pse Typhon ka një kokë.Megjithatë, këtu duhet të theksojmë se Thomopoulos është kritikuar nga studiues të tjerë për natyrën e tij entuziaste dhe ndonjëherë amatorizmin e tij (siç kanë thënë studiues të tjerë). Megjithatë, ne nuk mund ta hedhim poshtë veprën e tij në tërësi me arsyetimin se ai nuk ishte gjuhëtar. Më lejoni t’ju kujtoj se Troja nuk u zbulua nga një arkeolog, por nga një tregtar (i cili kishte studiuar letërsinë greke në Rusi për dy vjet). Linear b nuk u lexua nga një gjuhëtar, por nga një arkitekt – Ventris – (ai ishte gjuhëtar që në moshë të re, por jo gjuhëtar. Por le të shohim edhe diçka befasuese në gjuhën e eteokretëve (ose të paktën disa nga ato).) . Një mbishkrim i cili, siç shihet nga forma e shkronjave, daton jo më herët se 400 para Krishtit. Është shkruar në shekullin e tretë para Krishtit dhe është gjetur në qershor të vitit 1901 nga anglezi R. C. Bosanquet në kështjellën e tretë të Praisos midis rrënojave të murit rrethues të xhamisë në hyrjen veriore. Botuar nga R. S. Conway në Librin vjetor të Shkollës Arkeologjike Britanike të Athinës (Vol. 8 1901-1902, Shiko Teksin e plotë tek linku Faqe numër 126).

Libri I plot dixhital në PDF

https://www.openbook.gr/istoria-kai-gewgrafia-sta…/

Ndihmoi Shkodranos Titanos

Marrë nga TEUTA ILIRE REKA