“Kujt po ia lini këtë vend?” – Rrëfimi i panjohur i ish-presidentit Moisiu: Si u arratisa nga Shqipëria
Ish-presidenti i vendit Alfred Moisiu ka ndarë një kujtim dramatik nga një prej periudhave më të trazuara të jetës së tij: arratisja nga Shqipëria në vitin 1990.
Ai rrëfeu përvojën e tij si refugjat në Podgoricë, një histori që hedh dritë mbi vështirësitë e përshtatjes në një vend të huaj dhe rëndësinë e ruajtjes së dinjitetit. Duke kujtuar ditët e para pas largimit, ai përshkroi një pasdite në një park lokal ku, së bashku me disa shokë, po vëzhgonte fëmijët vendas.
Një top i bukur futbolli, i ngjashëm me ata të famshëm të kohës, u bë shkak për një incident të papritur.
“Mosha jonë ishte, edhe me topin diçka jep,” kujton ai duke folur për Rudina Xhungën në Dritare TV. Një shkëmbim i thjeshtë për topin me fëmijët vendas shpejt u kthye në një konfrontim fizik.
“Po këta sllavët kanë një zakon, kur zihen dy vetë, nuk ndërhyn i treti,” shpjegoi ai, duke përshkruar se si situata u përshkallëzua deri në momentin kur dhjetëra burra të lagjes rrethuan shtëpinë ku ai strehohej, të armatosur me shkopinj dhe mjete të tjera.
Ishte ndërhyrja e një oficeri shqiptar, që rastësisht banonte në atë pallat, e cila parandaloi një përplasje më të rëndë. Kjo përvojë e thellë i shërbeu si një mësim i hidhur, por i vlefshëm.
“E di se kam bërë një provë,” tha ai, duke theksuar se vetëm duke e përjetuar mund të kuptohet realisht pesha e të qenit i huaj.
Moisiu ka adresuar një nga plagët më të mëdha sociale: emigrimin masiv të të rinjve. Duke e quajtur “ikje si pa gjë të keq”, ai shprehu shqetësimin se kjo dukuri nuk është thjesht një kërkim për një jetë më të mirë, por një shenjë e humbjes së shpresës dhe e shkëputjes nga rrënjët kombëtare.
Sipas tij, një pjesë të përgjegjësisë e mbajnë elitat politike dhe mediatike. “Unë do t’i thosha edhe medias, nuk e bën mirë rolin, sepse tregon gjithmonë rolin negativ,” u shpreh ai, duke argumentuar se një narrativë e vazhdueshme pesimiste i largon të rinjtë nga vendi i tyre.
Ai bëri një paralele me të kaluarën, duke theksuar se paraardhësit e kanë mbrojtur Shqipërinë në kushte shumë më të vështira, siç ishin pushtimet dhe rreziku i asgjësimit kombëtar.
Mesazhi i tij më i fuqishëm ishte një thirrje për ndërgjegjësim historik dhe kombëtar. “Nuk ka komb që të dalë nga hiçi. Dhe çdo brez rritet me atë fjalë të vetme, mbi shpatullat e brezit të kaluar,” tha ai me forcë.
Ky pohim shërben si një kujtesë se braktisja e vendit është edhe braktisje e një trashëgimie të tërë sakrificash.
Ai u bëri thirrje drejtuesve politikë dhe gjithë shoqërisë që të punojnë për të ndërtuar një të ardhme ku të rinjtë të mos jenë të detyruar të ikin, por të kontribuojnë për vendin e tyre, duke theksuar se “është i vetmi vend ynë në botë. Kujt po ia lëmë?!”, tha Moisiu në DritareTV.