HISTORIANI GREK I ÇJERR MASKËN HISTORIS SË FALLSIFIKUAR ZYRTARE: GJUHA E HOMERIKE FLITET DHE PERFAQSOHET VETËM NGA SHQIPTARËT

GREQIA DHE GREKËT JAN THJESHT NJË TREGIM FANTASTIKO-SHKENCOR

SHQIPTARËT JAN PASARDHESIT E DREJPERDREJT TË ILIREVE TË LASHT QË NGA KOHA PARA HOMERIKE

__________________________________________

Shqiptarët janë pasardhës të drejtpërdrejtë të ilirëve të lashtë që banonin në Gadishullin Ilirik që nga koha parahomerike.

Ilirët njiheshin si luftëtarë të mëdhenj, duke e shtyrë historianin Tukidid të deklaronte se ata “janë një popull luftarak, të cilit i frikësoheshin grekët.” Ky shpirt luftarak mbetet pjesë përbërëse e karakterit shqiptar edhe në shekullin e pesëmbëdhjetë.

Vetë Skënderbeu i shkruante princit të Tarantos me të cilin ishte në mosmarrëveshje, duke kujtuar trashëgiminë fisnike të popullit të tij:

“Stërgjyshërit tanë ishin epirotët, prej të cilëve doli Pirro, sulmi i të cilit romakët mezi i rezistuan dhe që pushtuan Tarentumin me forcën e armëve, si shumë qytete të tjera italiane.

Ata nuk mund të përballen me epirotët trima me tarentinët e tyre, që janë një popull i ndyrë. e cila ka lindur për të kapur peshk, dhe nëse atëherë pretendoni se Shqipëria është pjesë e Maqedonisë, ju vetëm na atribuoni paraardhës shumë më fisnikë që arritën deri në Indi me Aleksandrin, një popull që qëndroi kundër të gjitha kombeve me sukses të jashtëzakonshëm, i cili kundërshtoi. ata.”

Edhe gjeografia edhe politika i kanë bërë shqiptarët një popull luftarak.

Vendi ka qenë gjithmonë një kufi midis Bizantit dhe Romës, Ortodoksisë dhe Katolicizmit, pastaj midis Krishterimit dhe Islamit dhe në fund midis Komunizmit dhe Botës së Lirë dhe malet e saj kanë formuar gjithmonë një barrierë simbolike.

Në të vërtetë janë këto male që u mundësuan shqiptarëve të mbrojnë identitetin e tyre etnik përballë dyndjeve sllave të mesjetës së hershme. Gjuha e tyre, pasardhëse e ilirishtes së lashtë, ishte një faktor tjetër i rëndësishëm për ruajtjen e unitetit etnik të popullit.

Veçantia e gjuhës dhe e kulturës së tyre, e mbrojtur mirë nga izolimi i tyre gjeografik, i ka bërë gjithmonë shqiptarët të vetëdijshëm për individualitetin e tyre etnik.

John Cam Hobhouse, i cili shoqëroi Lord Baronin Ne udhëtimet e tij në Shqipëri në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, shkroi: “Natësia, një pasion që është gjithmonë më i fortë në malësorët sesa në ultësirë, është më i spikatur në karakter.”

Pavarësisht dallimeve fetare dhe maleve, të cilat jo vetëm që i mbanin larg të huajt, por edhe ndanin njerëzit nga rajone të ndryshme, shqiptarët kanë qenë gjithmonë të vetëdijshëm për tiparin e tyre të veçantë etnik, i cili ndryshonte në mënyrë drastike nga fqinjët e tyre që Jan krijesa të vonshëme sllavë dhe grekë.

Izolimi gjeografik i Shqipërisë ndihmoi në ruajtjen e një shoqërie relativisht homogjene etnikisht, gjë që ndihmoi në përforcimin e ndjenjës së kombësisë të vëzhguar nga Hobhouse.

Në shekullin e 15-të njësia kryesore organizative ishte fshati lokal. Fshati ishte në thelb një familje e zgjeruar; Disa vëllezër apo edhe kushërinj të parë jetonin së bashku në shtëpinë fshatare. Për shkak të këtyre lidhjeve të ngushta, martesa midis dy njerëzve nga i njëjti fshat, qofshin të lidhur apo jo, konsiderohej incest dhe e ndaluar. Në krahinën tjetër silleshin nuset nga fshatrat e tjera.
Lidhjet familjare, qoftë me martesë, gjak apo birësim, shtriheshin përtej kufijve të fshatit në komunitetet fqinje. Këto lidhje, pa dyshim të zgjeruara nga martesa, krijuan një sistem organizimi fisnor në të cilin një familje e caktuar merrte rolin e udhëheqësit politik dhe mbrojtësit të rajonit.

Ky sistem organizimi krijoi aftësi më të mëdha mbrojtëse, lehtësoi ngritjen e ushtrive, duke siguruar njëkohësisht shpërndarjen e fuqisë punëtore për të plotësuar nevojat e popullsisë vendase. Ai gjithashtu formoi bazën e një lloj organizimi feudal, pasi komunitetet lokale ishin të detyruara t’i siguronin punë ose mallra familjes sunduese në këmbim të rendit shoqëror dhe mbrojtjes që ajo ofronte.

E tillë mund të jetë zanafilla e një feudalizmi të theksuar shqiptar. Kjo është për shkak të zgjerimit të këtyre lidhjeve familjare dhe nevojës për t’u organizuar për të siguruar rendin dhe mbrojtjen shoqërore. Fisnikëria shqiptare, deri në pushtimin osman, u zhvillua pothuajse tërësisht nga vetë fshatarësia dhe luajti një rol të rëndësishëm dhe të domosdoshëm në shoqërinë mesjetare.

Ligjet zakonore, të administruara zakonisht nga këta udhëheqës fisnor, rregullonin marrëdhëniet midis njerëzve. Dy nga ligjet për të drejtat e minierave që mbijetuan deri në shekullin e 20-të janë Kodi i Skënderbeut dhe Kodi i Lekë Dukagjinit, i quajtur sipas një bashkëkohësi më të vjetër të heroit shqiptar.

Burimi: 📂 Skënderbeu: Historia e George Castriota dhe rezistenca shqiptare ndaj ekspansionit islamik në Evropën e shekullit të pesëmbëdhjetë | Qendra për Studime Rumune LLC; Edicioni i parë (21 nëntor 2017) A K Brackob

Pêr ata që kan deshir të blejn librin:

Scanderbeg: A History of George Castriota and the Albanian Resistance to Islamic Expansion in Fifteenth Century Europe https://a.co/d/e9HupEq

Rreth autorit: A.K. Brackob ka një doktoraturë. në histori nga Universiteti i Illinois në Urbana-Champaign. Ai është specialist i historisë mesjetare të Evropës Juglindore dhe autor i “Mircea i Vjetër: Babai i Vllahisë, Gjyshi i Drakulës”.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2760291304112048&id=100003936169919