Princ i Matit , Mbret i Epirit, Mbret i Shqipërisë Gjergj Kastrioti Skënderbeu, i dokumentiuar ne librin “Mehmed the Conqueror and his time”
Nga Babinger, Franz, 1891-1967
*kuriozitet: Franz Babinger vdiq ne Shqiperi ne 23 Qershor, 1967
Faqet 53-54
Pohimi, megjithatë, se ai u rrit me Mehmed Çelebiun, sulltanin e ardhshëm, është trillim i pastër. I lindur rreth vitit 1405, ai u çua ose u dërgua nga babai i tij, zot i rrethit të Matjës në Shqipërinë e Epërme, në Edrene si peng. Në atë kohë, ai e ndërroi besimin e tij të krishterë me Islamin, vullnetarisht apo me detyrim, nuk na shqetëson këtu. Babai i tij vdiq në vitin 1431 dhe kur i biri u arratis në Shqipërinë e tij të dashur menjëherë pas “Fushatës së gjatë” (1443), ai ishte pothuajse dyzet vjeç, ndërsa shoku i tij i lojës mezi ishte njëmbëdhjetë.
Në Shqipëri ai rifilloi fenë e të parëve të tij dhe u vendos në fund të nëntorit 1443 në kështjellën malore të Krujës (Kroya; Akçe Hisar), ku shpalli luftën e shenjtë kundër shtypësve turq. Nga të gjitha anët ai fitoi mbështetjen e bashkatdhetarëve të tij, duke u lidhur me malazezët dhe me fisnikun shqiptar Gjergj Arianit, vajzën e të cilit Andronike e martoi. Para përfundimit të dimrit, ai kishte regjistruar rreth 12.000 burra dhe kishte luftuar nga osmanët gjithë tokën nga lumi Vijosë (Aoos) deri në Gjirin e Artës (Amvrakia).
Së shpejti u vendosën lidhjet me mbretin Ladislas të Hungarisë dhe në verën e vitit 1444, në Alessio veneciane (Lesh; tani Lezhë, Shqipëria e Epërme), u lidh një aleancë solide ushtarake midis të gjithë prijësve shqiptarë dhe serbë përgjatë bregut të Adriatikut nga Epiri jugor. deri në kufirin e Bosnjës. I zgjedhur “kapiten i Shqipërisë” nga aleatët e tij, Skënderbeu hapi një luftë sulmuese kundër osmanëve, duke pushtuar krahinën malore të Dibrës (Dibër) dhe duke vendosur selinë e tij atje. Rreth tij u formua një bashkim familjesh fisnike shqiptare, disa në zotërim të pronave të mëdha dhe të retinuarve, të tjerë të varfër, por të gjithë të pushkatuar me shpirt luftarak, pasi ishin rritur në mes të luftërave dhe grindjeve fisnore.
From page 53-54
The assertion, however, that he grew up with Mehmed Çelebi, the fu- ture sultan, is pure fiction. Born about 1405, he was carried off or sent by his father, lord of the Matja district in Upper Albania, to Edirne as a hostage. At the time he exchanged his Christian faith for Islam, whether voluntarily or under constraint does not concern us here. His father died in 1431, and when the son escaped to his beloved Albania immediately after the “Long Campaign” (1443), he was almost forty years of age, while his alleged playmate was barely eleven.
Back in Albania he resumed the religion of his forefathers, and established himself at the end of November 1443 in the mountain fortress of Krujë (Kroya; Akçe Hisar), where he proclaimed a holy war against the Turkish oppressors. On all sides he won the support of his compatriots, allying himself with the Montenegrins and with Albanian nobleman George Arianit, whose daughter Andronike he married. Before the end of the winter, he had enlisted some 12,000 men and wrested from the Ottomans all the land from the Vijosë River (Aoos) to the Gulf of Arta (Amvrakia).
Ties were soon established with King Ladislas of Hungary, and in the summer of 1444, in Venetian Alessio (Lesh; now Lezhë, Upper Albania), a solid military alliance was concluded among all the Albanian and Serbian chieftains along the Adriatic coast from southern Epirus to the Bosnian border. Elected “captain of Albania” by his allies, Skanderbeg opened an offensive war against the Ottomans, seizing the mountain province of Debar (Dibra) and made his headquarters there. Around him formed a league of Albanian noble families, some in possession of large estates and retinues, others impoverished, but all fired with martial spirit, having grown up amid warfare and tribal feuds.
Marrur nga ALBAN HOXHA