“Nëse më bie në dorë Enver Hoxha, do e fus në kafaz dhe…”- U dërgua me mision sekret në Shqipëri nga CIA, për rrëzimin e regjimit të ish-diktatorit, dëshmia një prej parashutistëve nga SHBA! Si mbijetoi

Memorie.al/ Rrëfehet për herë të parë nga SHBA-ës, një nga parashutistët e dërguar me mision sekret në Shqipëri nga CIA, për rrëzimin e regjimit komunist të Enver Hoxhës. Për operacionin e CIA-s dhe ‘Mi-6’, kundër Shqipërisë, dëshmon nga Cleveland i Ohio-s, SHBA-ës, Zef Luka, një nga të paktët parashutistët e hedhur nga agjencitë e inteligjencës anglo-amerikane, për të rrëzuar komunistët dhe që jetoi 13 muaj nëpër malet e Shqipërisë së Veriut, duke u shpëtuar reparteve të Forcave të Ndjekjes, që të ndihmuara nga rusët dhe Kim Philbi, kapën dhe vranë pjesën më të madhe të parashutistëve.

Zef Luka, antikomunisti shkodran që mbijetoi dhe nuk ra në kurthin që ngriti Sigurimi i Shtetit Shqiptar, në bashkëpunim me kundërzbulimin rus; (kurth që ushqehej prej Kim Philbit, agjentit të dyfishtë anglez, i cili vepronte në Washington; më vonë kaloi në Kremlin, u shpall “Hero i Bashkimit Sovjetik”). Zef Luka, ish-parashutisti jeton në Cleveland të Ohio-s, nuk i harron për asnjë çast bashkëluftëtarët me të cilët e lidhën ditët e vështira të luftës antikomuniste.

Ai ka një ditar model, që pasqyron me detaje aktivitetin e atyre, që ai vetë i quan “Njëqind shqipe që erdhën me prue lirinë”. Mesazhet e Zefit, për të shkruar për ata që lanë jetën në këtë luftë, kanë qenë të shpeshta, por në mënyrë të veçantë, ai ka kërkuar të shkruhet për “profesorin”, Alush Lleshanakun.

Zefi kërkon që të shkruhet e vërteta dhe jo hamendje; kërkon që të saktësoheshin disa prej ngjarjeve, nga që keqinformimet, qoftë edhe pa dashje, shtrembërojnë historinë dhe kjo nuk është në të mirë të kombit, aq më shumë se ata që mund të dëshmojnë, janë rralluar, ngaqë “kosa” e vdekjes i ka kositur njëri pas tjetrit. Zefi është i vetmi ndër parashutistët e gjallë që zbarkuan në atë kohë, maleve të Shqipërisë së Veriut, për të rrëzuar regjimin e Enver Hoxhës. Me Zefin u lidha sërish në telefon, për t’ia dëgjuar zërin dhe për të marrë dëshmi rreth Alush Lleshanakut, të cilin, ai, si shumë prej atyre që e njohën profesorin, e adhuronte.

Si e njohët Alush Lleshanakun dhe ç’mund të më thoni për personalitetin e tij, si intelektual dhe luftëtar antikomunist?

– E nxis që të flasë n’anën tjetër të telefonit, Zef Lukën.

“Ç’ka me të thanë, mor vëlla. Alushi ishte nga ata shqiptarë të mirë, që nana i lind vetëm një herë. Ai e donte Shqipërinë si shpirtin e vet, më shumë se nanën e vet, të cilën gjithashtu e kishte dashtë e respektuar deri në vdekje. Siç e kam shkruar edhe në ditarin tim: Njëqind shqipe që erdhën me prue lirinë’, Alushi ishte njeriu pas të cilit, isha lidhë shpirtërisht. Edhe kur më propozoi Ernest Koliqi, që t’më çonte në një shkollë në Romë, unë i thashë; ‘jo’, pse i kisha dhënë fjalën Alushit, për ta shoqëruar në male, do të parashutoja si ai”.

Zoti Zef, në ç’rrethana u njohët me Alush Lleshanakun?

“Ka qenë marsi i vitit 1947, kur ne u nisëm prej Iraklionit, Kretë në Pire, Athinë. Ishim vendosur në kampin “Haxhi Qiriakion”, Pire. Në dhomën e katit të dytë, ishim shumë shqiptarë nacionalistë: Muharrem Bajraktari me djalin, Esatin, Fiqiri Dine me djalë e me vëlla, Hysni Dema, prof. Miftar Spahija, Abaz Ermenji, Tako Baqi, Alush Lleshanaku, unë, ndërsa gjeneral Preng Previzi, kishte një dhomë më vete në kamp dhe vinte tek ne, vetëm kur kishte inspektim, ndërkohë që jetonte mes Athinës, në hotel ‘Bancion’.

Në katin e parë, banonin Asllan Zeneli me të nipin, Ramadan Cena, Dem Ali Pozhari, Bik Pazari me të vëllanë, Ded Pepa, Lek Martini dhe Pal Marku. Kuzhinier, ishte Dauti prej Tirane. Aty takohem me Alushin dhe mësova shumë për jetën e tij, edhe pse emrin ia kisha dëgjuar për mirë, që në Shkodër. Baba i tij, quhej Shuaip. Pat le në Bradashesh të Elbasanit, më 1913, pat kryer ‘Normalen’ e Elbasanit dhe kishte dalë mësues me ndihmën e axhës së vet, Sulës”.

Çfarë biseduat me Alushin në takimin e parë, ju kujtohet?

“Ai ishte za ambël në bisedë, i këndshëm, i mençur. Më kujtohet se i thashë në atë takim: I je dhimbtë tanë rinisë së Shkodrës edhe komunistëve, që ishin nxanësit tuaj, kur ‘Zani i popullit’ në dhjetor 1944, pat shkrue se ke ra në pritë, e je mbytë në Drin dhe se kanë gjetë automatikun tand, në buzë të lumit”. Ai më dëgjonte me vëmendje dhe nuk e kishte të vështirë që të zbulonte atë ndjenjë krenarie, që flinte për të në shpirtin tem…! Alushi gjatë gjithë kohës, çohej shpejt dhe na udhëhiqte në gjimnastikën e mëngjesit, në kamp. Mbaj mend, se kur vinte oficeri i policisë, në orën 9, i paraqitej një listë e vogël të rinjsh, e bashkë me Alushin, i kërkonim leje të shkonim në det për t’u la.

Alushi kishte trup muskuloz, tamam artist të dukej. Në det, fëmijët grekë e rrethonin Alushin dhe thërrisnin ‘Tarzan’, ndërsa mua më thirrshin, djalin e tij. Një ditë, kur ishim në plazh, zhvilluam një bisedë, vetëm për vetëm me Alushin. Më pyeti Alushi: – Zef, me u ba puna me ra në Shqipni me parashutë, a vjen me mue”?

Edhe pse propozimi ishte i menjëhershëm, Zefi e kujton ende atë çast, kur pa u menduar fare, i qe përgjigjur me guxim: “Si jo more Alush! Na të gjithë atë ditë po presim”, – i thashë dhe i dhashë besën”.

…Zëri matanë, anës tjetër të telefonit heshti për pak çaste. Do të jetë ligështuar mendova dhe për t’i tërhequr vëmendjen, e pyeta: A mos të rëndova në bisedë? A je mirë me shëndet, zoti Zef?

“Ti e di, he burrë, se unë nuk ankohem kurrë…! Mirë jam, – shtoi pas pak…! – Dëgjo dhe shkruaj”, – e mori veten Zef Luka, në anën tjetër të telefonit: – “E pyeta një ditë Alushin: Ç’ka kishe me ba me Enver Hoxhën, me të ra në dorë? E di si m’u përgjigj? “Kisha me fut në një kafaz dhe kisha me e shëtit në tanë Shqipninë, por jo me e vra, që ta shihte e ta kuptonte gabimin e vet”.

– “Alushi qe nga të parë që parashutoi në Shqipëri, – pohon Zef Luka. – Prej tetori 1948, deri 15 shkurt 1949, vazhduan të bien në Shqipëri, Alush Lleshanaku, Xhevdet Blloshmi, Ndue Pjetër Gjomarkaj dhe Ndue Mëlyshi. Këta i tërhoqi Roma prej kampeve greke, me anë të avokatit Cirkios e më pas, prej Italie, ata qenë hedhur me parashutë. Qëlloi që gjatë zbarkimit, ata patën humbë radiot me të cilat do të lidheshin me qendrën. Kjo ishte arsyeja që Alushi, së bashku me Xhevdetin, lanë Shqipërinë dhe dolën përsëri në Greqi, ndërkohë që Ndue Pjetri me Ndue Mëlyshin i gjejnë radiot, por nuk kishin mundë me u lidh me Romën e kësisoj, ishin detyruar me dalë në Jugosllavi”.

“Kur u takuat sërish me Alush Lleshanakun”? – e orientoj bisedën në drejtimin që më intereson.

“Në mars 1949, me një anije greke transporti nisemi prej Pireu në Bari, për në kampin Santa-Fara. Porsa arritëm aty, na pajisën me indeks-kart dhe kontroll book. Na kishin ndarë sipas feve; ne katolikëve në dhoma më vete, siç ishin më vete edhe orthodoksët, myslimanët dhe hebrenjtë. Duke qenë se unë flitsha në tri gjuhë dhe në kamp kishte shumë shqiptarë, Lec Tusha, që në kohën e Italisë kishte qenë oficer pyjesh dhe në kamp ishte përkthyes, më thotë: ‘Zef, të kam gjetë një punë që të përshtatet. Do të punosh në bibliotekë të kampit’?

Fillova aty dhe isha i kënaqur, për faktin edhe pse paguhesha mirë. Pikërisht aty, vijnë prej Rome, Eduart Liço, që më vonë do të bëhej editor i gazetës ‘Dielli’, gazeta e ‘Vatrës’. Ky na fotografon aty në kamp. Siç na tha, ai ishte i dërguar prej ‘Bllokut Indipendent Kombëtar’. Në këtë kohë vijnë po prej kryeqytetit Italian, edhe Alush Lleshanaku e Xhevdet Blloshmi. Nga ata u mor vesh se do të kishte lëvizje në kamp dhe se grupin e Elbasanit dhe atë të Shkodrës, do të vinte një person për t’i marrë. Ndërkohë që Gjon Gjinaj dhe Pashko Lekaj, tinëz u nisën për në Romë. Këtu pra u takova sërish me Alushin, i cili siç kam përsëritë shpeshherë, e kam pasë udhëheqës shpirtnor në veprimet e mia, për të përmbysur komunizmin”.

Gjatë jetës nëpër kampet e emigrantëve, ju kujtohet, nëse i keni takuar udhëheqësit nacionalistë që vepronin në mërgim?

“Si jo, me Abas Ermenjin dhe Mit’hat Frashërin, disa herë në Greqi dhe në Itali. Kur ishim në Santa Fara, vjen Mit’hat Frashëri, për t’na ba një vizitë. Na takoi më vete dhe ne, grupin e Shkodrës. U dukte se vinte nga soj i mirë, shtëpie të mirë, si i themi ne; gojambël, i squet dhe trim. Shumica e emigrantëve që erdhën nga Greqia në Itali, u shkruen vullnetarë me ra në Shqipëri. Të tanë ishin të vendosur e trima, secili ishte i betuar, me e rrëzue komunizmin”.

Çfarë kujtimesh ruani nga kampi Santa Fara?

“Shumë kujtime. Ishte një kamp tranzit, ku bënin pjesë: Komiteti ‘Shqipnia e Lirë’ ashtu edhe ‘Blloku Indipendent’, natyrisht edhe legalistët. Këto tërhiqshin grupe vullnetarësh, që i hidhnin në Shqipëri, për të krijuar situatë të favorshme për përmbysjen e regjimit të Enver Hoxhës. Grupi i Ethem Çakos, siç dihet, është një ndër ata që u kapën të gjallë. Pas ca kohësh më thotë Hamit Toshi (Saiti) se ishte duke shkuar vullnetar në Shqipëri, por pa shokun tonë, Osman Dervishi, (ne të tre patëm ikë prej Greqie, së bashku.) Ai më pyeti: Po, ti, a nuk do të vish?!

-‘Ia kam dhanë fjalën Alush Lleshanakut, ia kam dhanë besën që në Greqi’. Këtu u ndanë rrugët e ne të treve; Osman Dervishi emigroi në Australi, ndërsa ne, vazhduam të ëndërronim e të punonim, duke vënë kokën në rrezik, për të rrëzuar komunizmin. Në kamp kishim edhe Besim Kusin. Ai punonte rrobaqepës në kamp, kishte një dhomë më vete. Një ditë, ky më thërret e më thotë: – Zef, kam dëgjuar se don me shku në Shqipni, don me u hedh me parashutë nëpër male, a është e vërtetë kjo, apo rrenë? – Po, mor, i them. E vërtetë është. – ‘Mos u ban i marrë’, – ma kthen ky. – E kam vendosë, – i them. – ‘Po t’diftoj një përrallë’, – ia nis ai, në përpjekje të fundit’ me më kthye mendjen:

‘Ishte një gjeneral duke shkue në luftë. Ky, gjenerali, ndalet në një mulli me pi ujë. Mullisi i thotë: I lumi ti, je veshun kaq mirë, me gjithë ato nishana (grada). Gjenerali, të cilin e pritnin ushtarët jasht, ia kthen mullisit, e tamam e ke? – Po, – i thotë mullisi, i cili i shihte me zili, si uniformën, ashtu edhe gradat e gjeneralit. – Gjenerali i propozon: – A i heq teshat e tua, e unë të jap të miat? – Dakord, – thotë mullisi dhe fap zhvesh rrobat e veta dhe vesh të gjeneralit. Si u ndërruan teshat, mullisi vuri helmetën në kokë, i veshur uniformën e gjeneralit, i kërcen kalit dhe fill e në front të luftës.

Kërciti pushka në frontin e luftës dhe një plumb i bien gjeneralit (në fakt mullisit) në krye. Dy ushtarë i afrohen dhe thonë: Plumbi i paska ranë në krye, por mullisi që ishte në prag të vdekjes, iu përgjigjet: Krye kishte pasë ai që ndejti në mulli, jo unë që unë u bana gjeneral, për të marrë kokrrën e plumbit…! Edhe pas kësaj rrëfenje-përrallë, unë nuk ndryshova mendim, për të ndjekë shembullin e Alush Lleshanakut, në rrëzimin e komunizmit”.

Kishte raste kur djemtë nacionalistë, që kishin vendosur të rrezikonin jetën për rrëzimin e regjimit komunist të Tiranës, lëkundeshin nga idealet e tyre?

“Jo, këtë nuk mund ta them. Të gjithë ishin të vendosur, por kishte ndonjë rast, që e kalonim edhe me humor. P.sh. Bardhok Gjata, që ishte i grupit të Mirditës, punonte jashtë kampit. Ai donte me u martue me një italiane, e nuk donte me u hedhë në Shqipëri. Djalë i ri. Gjon Gjinaj, tallej, duke i kënduar këngën: ‘E, ej po se din, se kë martojmë… marton nana djalin e vet, për gazmend e për kismet…’! I vënë përballë këtij humori, që përsëritej shpesh, Bardhoku, vendosi me ardhë në Shqipëri…”!

Kur zbarkoi grupi juaj në Shqipëri?

“Po i tregoj ngjarjet me radhë, ashtu siç kanë ndodhur, ashtu siç i kam ruajtur në ditarin tim. Ka qenë gushti i vitit 1949. Ishim në Bari të Italisë. Roja e portës së kampit, më lajmëron se dikush më kërkonte jashtë. Kur dal, shoh një person me një makinë të zezë, ndërsa në dorë i dallohej një sahat e byzylyk i trashë arit. Ky, më pyet se si e kisha emrin. Kur ia tregova, më urdhëroi që të merrsha shokët dhe të paraqiteshim në hotel ‘Delle Nacioni’, via Lungo Mare. Shkuam atje. Na futën në një sallë. Na thërrisnin emra dhe secilit, i jepnin nga 40 mijë lireta. Sa u err, na futën në një kamion, e na nisën. U sistemuam në një fortesë ushtarake, në Monte Mesela. Nga pas, na shoqëronte ai personi me autveturë, që e thërrisnin Conte Caropio.

Kur shkuam në Monte Mesola, gjetëm një tufë prej atyre që do të desantonin në Shqipëri. Aty takova sërish Alush Leshanakun, si dhe Gjon Gjinajn, Pashko Letajn, Kol Çunin, Kol Bib Mirakajn, Xhevdet Blloshmin, etj. Si duket do të hidheshin të tri grupet. Grupi i Mirditës dhe i Shkodrës, në përbërje të të cilit ishin; Kol Çuni, Gjon Gjinaj, Pjetër Gjoci, Bardhok Gjeta, Ndue Frisku, Mirash Marku, Nikoll Marku, Pashko Leta, e unë, Zef Luka. Ndërkohë që grupi i Elbasanit, përbëhej prej Alush Lleshanakut, Halil Hoxhës, Rexhep Kasës, Zenel Çelës, Nuri Plakës, Abedin Xhangos. Grupi i tretë, i po atij rrethi, përbëhej prej Xhevdet Blloshmit, Shyqyri Biçakut, Isa Kallos, e Kamber Allës”.

A ishit të përgatitur ju për të përballuar parashutimin, jetën e vështirë të malit, luftën diversioniste, përdorimin e radios marrëse-dhënëse, etj.?

“Disa ishin të kualifikuar. Kështu p.sh., Kol Çuni ishte i kualifikuar për radio, pasi në kohën e gjermanit, kishte qenë me shërbim si radiofonist. Edhe Alush Lleshanaku, mësonte për radio. Ai na stërviste edhe si me ra me parashutë, si me gjuejt në shenjë. Aty në kamp, na vunë me mësue kod, me marrë dhe me dhanë me radio, etj”.

Pas kësaj, menjëherë ju nisën për në Shqipëri, apo ju çuan në ndonjë vend tjetër stërvitjeje?

“Në muejin dhjetor 1949, na veshën si marinar dhe prej Monte Mesola-Tarantos, na lëvizën me një autobus, për në Romë, në Fraskati, via Violata, Vila Rossa”.

Nga kush përbëhej paria shqiptare, që kujdesej për grupet që do të hidheshin në Shqipëri? A kontaktuat me ta, para se të niseshit për zbarkim?

“Një herë në javë, na vizitonin Ismail Vërlaci, Gjon Marka Gjoni, Ndue Gjon Marku, Lin Shkreli, Xhafer Deva dhe Ernest Koliqi”.

Patët rast që të komunikonit me ndonjë prej këtyre eksponentëve?

“Po, një ditë më tërheq mënjanë Ernest Koliqi dhe më tha: ‘Ta njoh babën, e me të gjetë gja, nuk kam se çka me i thanë. Në mos e ndiesh vedin të aftë me shkue, më thuej mue se të ndali këtu, e të nxjerr ndonjë bursë për shkollë’.

– Jo, – i thashë, – se ia kam dhanë fjalën Alush Lleshanakut qysh në Greqi…”!

Cili ishte armatimi individual, për secilin prej jush?

“Një ‘Mashinë’ (tip pushke) e vogël parashutistësh, një karikator prej 25 fishekësh, 6 karikatore me 50 fishekë, kishim 500 fishekë reserve, dhe nga dy bomba dore. Në dy xhepa poshtë pantallonave, kishim nga një beretë. Përveç këtyre, kishim dhe ushqimet, ilaçe, vitamin, për 5 ditë, etj”.

A mund t’i rikujtoni çastet, kur u hodhët me parashutë?

“Si jo, ku harrohen ato çaste! Ka qenë 26 dhjetor 1949, dita e dytë e Kshnellave. Në ora 4 pas dite, vjen një autobus i cili na merr dhe na çon në fushën e aeroportit ushtarak, të Cento Celles. Mbaj mend se aty, hipëm në një aeroplan dymotorësh, i cili nuk po nisej, ngaqë priteshin të vinin dy persona, që mbanin përgjegjësi për misionin tonë. Ata erdhën pas pak; ishin të veshur me tesha të zeza, edhe makina e tyre gjithashtu, kishte ngjyrë të zezë. Nuk e di pse, zotëronte ngjyra e zezë tek ata. Ata na kontrolluan me nga një vështrim secilin. Aeroplani u ngrit në ajër. Conte Coropi, që na shoqëronte, hapi një shishe konjak dhe na ofroi. Unë nuk piva. Pas ca kohësh, piloti na tha se ishim mbi Shkodër. Nga lart shihnim vetëm një grumbull dritash, asgjë tjetër s’dallohej. – ‘Sa të bjerë sirena, ju do dilni të gjithë’, – na porositi italiani.

Të gjithë u vumë në rresht. Paketa e madhe me sendet tona, ndodhej përpara derës së aeroplanit. Në krye ishte Pashko Leta. Si u çel dera, në njërën anë ishte Conte Corpio, e një oficer tjetër. Ra sirena e Pashko Leta, shtyn pakon e madhe dhe del Kola, i cili u mat një çast, por unë e shtyta, e shtynë dhe oficerët. Kur u hodha unë, më dukej se bishti i aeroplanit, po më binte në trup. Ndjej një zhurmë; një prej çantave po ikte me shpejtësinë e plumbit. Seç ndjeva në ato çaste; m’u duk se sytë m’u mbushën me ajër. U çel parashuta, shpërtheva pakon që kisha në gjoks, në të cilën ishte vendosur gjeneratori i radios. Edhe parashutat e shokëve, i shihja se ishin hapur dhe me shpejtësi i drejtoheshin tokës. I ishim afruar aq shumë tokës sa ndieja të lehurat e qenve poshtë dhe shiheshin dritat e shtëpive.

Era më shtynte drejt pyllit të Komit. Zbritja në fakt, duhej të bëhej në Livadhet e Surroit. Këmbët filluan të preknin, halat e pishave. I mbulova sytë me duar, që të mos qorrohesha nga halat e pishave. Kur prisja të prekja tokën, e shoh veten 50 metra të varur. Kapa një degë bredhi, iu afrova degës së trashë, shpërtheva parashutën dhe preka në tokë, duke marrë frymë i lehtësuar. Kishte rënë dëborë. Mbaj mend se trashësia, ishte gati një çorapë dëbore, si i themi ne në Shkodër. Ishte një natë e bukur. Hana shkëlqente, si drita e diellit. Një kontrast i fortë i rrezeve të saj, që shnëdrisnin mbi dëborën e bardhë. Duke kërkuar, gjeta parashutën në të cilën kisha brenda mashinën dhe gjeneratorin.

Para se të zbrisja në tokë, pata pa një parashutë, që nuk qe larg prej meje. Ajo e bardha, ishte e radios së Kol Çunit. Në të vërtetë, ishte bërë kujdes, që radiot dhe gjeneratorët, të ishin në parashuta të bardha, ndërsa të tjerat, në ngjyrën e gjethit. Kjo ishte bërë, pasi grupi i Alush Lleshanakut në zbarkimin e parë, e kishte pësuar, nga që nuk i gjetën dot radiot dhe gjeneratorët, nuk i bashkuan dot dhe për pasojë, u dështoi misioni; një pjesë kaluan në Greqi, pjesa tjetër në Jugosllavi. Nejse, duke ikur drejt parashutës së bardhë, dëgjoj një zë: – Kush je ti? – Kolë, jam Zefi, – i them.

Edhe ai kishte mbet i varur, si unë, pak çaste më parë. – Eja më ndihmo, – më thërret ai. – Ndihmo vedin, – i them. – Avitu dhe kap degën që ke më afër dhe shpërtheje parashutën! – Ndërsa unë, gjeta parashutën e radios së Kolës, dëgjoj që bie në tokë, por i bie të fikët. Mora borë dhe ia vuna në fytyrë. Pasi erdhi në vete, i them: – Nxirre revolen, – sepse mashinën e tij, e kishte Pjetër Gjoci, i cili e kishte marrë, që të mos rëndohej më shumë Kola. Unë nuk kisha pranue, me ua ngarkua ‘Mashinën’ time. – E dua me vete, – u thashë”.

Si u lidhët me njëri-tjetrin? Pritët mëngjesin apo…?

“Para se të hipnim në aeroplan, na kishin dhënë nga dy bilbila, që lëshonin një fishkëllimë, si melodi zogjsh. Unë fishkëlleva, por askush nuk m’u përgjegj në çast. Ndoshta e kishin fajin veshët, që më qenë rënduar dhe ende më zhurmonin nga utërima e avionit. I shqetësuar, i them Kolës, se kurrkush nuk po më përgjegjet. I thashë se do të zbras një ‘Beretë’. Qita pushkë, por askush nuk m’u përgjigj. Në të vërtetë, urdhrin e kishim të mos qitnim pushkë, por të prisnim 24 orë, sa të bashkoheshim me njëri-tjetrin. Por unë nxora ‘Mashinën’ dhe e shkrepa. Në këtë rast dikush m’u përgjigj”.

Si shkoi zbarkimi, ratë në kontakt me Forcat e Ndjekjes?

“Në momentin e zbarkimit, jo. Gjëkundi nuk pipëtiu asnjë lloj zhurme”.

“Në orën 9 të mëngjesit, që na zuri në Shqipëri. Ishim në Qafën e Larit, kur Kol Çuni, u vu në lidhje me Romën, e cila pa shifra iu përgjigj: ‘Brunë”.

“Donte të thoshte: Të jam falë”!